2009 is een topjaar voor Luna. In de winterperiode gaan we heel veel naar buiten, veel naar Bussloo of gebieden dichter in de buurt. Ook gaan we wekelijks naar de hondenclub “Lunadogs”. We doen gehoorzaamheidscursus met haar en vinden de club zelf ook wel gezellig. Later gaan we zelfs combisport doen met Luna, waardoor we twee dagen per week bij de hondenclub zitten. Dit is erg goed voor haar spieropbouw en conditie. Ook mag ze af en toe met mij mee hardlopen. We hebben uitgebreide knuffelsessies met Luna op het kleed, waar ze zich heerlijk aan ons overgeeft en zich lekker laat knuffelen of masseren.
Met Koninginnedag gaan we voor het eerst kamperen met Luna, op een kampeerboerderij. We hebben de week hiervoor een nieuwe tent, stoelen en dakkoffer gekocht voor de zomer, en die gaan we nu uittesten. Wij in de ene slaapcabine, Luna in de cabine naast ons. Ze is inmiddels een hele dame, ongeveer 28kg. Het kamperen is heerlijk gezellig. Het is een beetje onwennig manoeuvreren in de tent en lastig over dingen heen stappen, maar het gaat.
10 dagen geleden is Luna gesteriliseerd. Ze heeft dus vrij weinig gedaan deze tijd. De sterilisatie ging goed, maar wat was ze zielig. Omdat ze erg suf was en de eerste dagen geen trap mocht lopen zijn we bij Jan en Maria gebleven. Bij het uit de auto stappen deed ze een zacht kreuntje. Nu ik dit schrijf zijn we 6 jaar verder – en dit zijn de enige kreuntjes die ze ooit in haar leven heeft gedaan uit pijn. Ze likt af en toe aan de hechtingen, maar niets om ons zorgen over te maken. Gister is ze op controle geweest en alles was goed. En dat is maar goed ook, want vandaag mag ze voor het eerst in haar leven naar het buitenland: naar Winterberg. We hebben mazzel dat Luna dol is op autorijden: ze gaat naar Emmeloord, Apeldoorn, Bussloo, Heijen en allerhande losloopgebieden, maar vandaag moet ze 2x 300km in de auto liggen. Maar de beloning is groot: een lange wandeling met de roedel door sneeuw die dikker is dan dat zij groot is. Als een waar sneeuwmonster stort ze zich er in, ze heeft dit nog nooit gezien. Er ligt 60 cm sneeuw op de Kahler Asten en ze doet er alles aan om een witte labrador te worden. Duiken in de sneeuw, happen in de sneeuw en heel veel plassen door het opeten van de sneeuw. Ze lijkt de tijd van haar leven te hebben, duidelijk genietend van onze aanwezigheid. Ze is ’s avonds moe maar voldaan. Vandaag is waarschijnlijk de kiem gelegd voor haar liefde voor bergen en sneeuw.
Hoe lief Luna ook lijkt te zijn, ergens in deze periode heeft ze haar stoffen bench gesloopt, een ov-chipkaart opgegeten, de post te grazen genomen en een telefoon kapot gebeten. Niet haar schuld: we hebben haar kennelijk te lang alleen gelaten. Ze blijft onveranderd lief, onze altijd vrolijke, blije doos als we thuiskomen.
Het is zondagochtend, 10:30 uur. Buiten smelt de sneeuw langzaam (hoewel, langzaam…) weg. Het is 1 grote blubberboel. De honden vinden het fantastisch. Ik geniet van de sneeuw, al word ik ietwat melancholisch van de teloorgang van onze winters. Het stelt al tientallen jaren meestal nauwelijks iets voor.
Maar ondertussen vliegen de vogeltjes om me heen, dartelen de honden door de sneeuw en de blubber. Toch wel lekker.
Marlies en ik spelen dagelijks met Luna: we verstoppen dingen, rollen de bal heen en weer en doen trekspelletjes. Marlies is redelijk veel thuis omdat ze studeert. Ik ben redelijk veel weg vanwege mijn werk. Als ik op reis ben wordt Luna ziek. Of het toeval is of niet zullen we nooit weten, maar het is iedere keer wel het geval. We dragen Luna nog iedere dag de trap op en af. Dit omdat ons gezegd is dat het niet goed is voor pups om trap te lopen tot ze 1 jaar oud zijn. Vandaag gaat Luna voor de tweede keer naar de dierenarts. Ze weegt 23,5kg en wordt echt te zwaar om te dragen, met name voor Marlies. Onze dierenarts vindt het geen probleem als ze traploopt, als het maar gecontroleerd gebeurt. Bovendien kan ze vanaf deze leeftijd ook loops worden en ik heb geen zin om een loopse hond te dragen. Vanaf vandaag mag ze dus traplopen: iets wat ze bijzonder goed blijkt te kunnen en wat een competentie is die haar de rest van het leven goed uit zal komen.
Luna, 6 maanden oud en duidelijk nog de lichaamsbouw van een oudere pup. Ze oefent vast met “dutserig” kijken…
Vandaag maakt Luna voor het eerst kennis met de nieuwe dierenarts, in Arnhem aan de Huissensestraat, vlak bij ons huis. Onze dierenarts is een fantastische man, een hondenliefhebber die de nodige dosis rust uitstraalt. En koekjes geeft. Wat hij ook doet, Luna vindt het geweldig. Ze wordt gewogen en weegt nu 21kg. Ze heeft een iets scheve hoektand en we kopen daarom een keiharde KONG-bal voor haar, op aanraden van de dierenarts. De eerste dagen sleept ze deze bal continu mee. Dat is ook precies de bedoeling: ze moet hier zoveel mogelijk mee spelen, zodat de tand recht groeit onder druk van de bal. De bal is zwaar en stuitert goed en Luna maakt hiermee een goede indruk op de onderbuurvrouw. Ze blijkt de bal te horen rollen, maar zegt er geen last van te hebben.
Aankomend weekend (16 en 17 januari) is het in aanvang vrij koud. Zaterdagmiddag begint het van het westen uit te sneeuwen en dit breidt zich uit naar het oosten. Lekker met de honden de sneeuw in dus!
Onze honden vonden de sneeuw altijd heerlijk. Luna schept met haar bek de sneeuw op, Kaj die gaat er graag in rollen. Helaas is de timing aankomend weekend erg slecht: aan het eind van de middag valt er weliswaar sneeuw in het westen, maar is het droog in het oosten.
Zondagochtend vroeg op!
Om toch de sneeuw in te kunnen, zullen we vroeg op moeten zondag. De meeste sneeuw valt in het westen, maar daarna komt de dooi. In de ochtend is het drab en het meeste al gesmolten. Meer succes zul je hebben in het oosten, waar het in de ochtend nog kouder is. Denk aan de gebieden rondom het Rozendaalsche Veld en Mariëndaal bij Arnhem. Deze gebieden liggen iets buiten de stad en liggen iets hoger. Hierdoor blijft de temperatuur langer laag.
Vroeg opstaan heeft nog een voordeel: het is dan (normaal gesproken) niet zo druk!
De website Metdehond.nl bestaat inmiddels al meer dan 10 jaar. Maar is ook de laatste 9 jaar nogal verwaarloosd geweest. Er is veel veranderd bij ons: we hebben nog steeds 2 honden, maar inmiddels ook 2 (bijna 3) kinderen. En dat maakt het leven erg druk.
Maar: vanaf heden pakken we het mondjesmaat weer op. Er is een nieuw blog online gekomen, aan de hand van mijn herinneringen aan Luna, de hond uit de kopfoto. Deze herinneringen beginnen in 2008, maar de posts komen nu (januari 2021 en voorwaarts) online.
Mijn vader en ik hebben afgesproken vandaag met Luna naar Bussloo te gaan. Marlies moet helaas werken, maar ik ben behoorlijk opgewonden en nerveus. Ten eerste vind ik het fantastisch om met mijn eigen hond naar Bussloo te gaan, maar ik maak me ook wel zorgen of ze nog terugkomt als ze wegloopt, of ze zich wel aan ons gehecht heeft in de paar uur die ze feitelijk pas bij ons is. De zorgen blijken echter voor niets te zijn: ze gaat weliswaar een eind van ons weg, maar ze komt altijd terug – voor de zekerheid gebruiken we nog haar oude naam. Ze is duidelijk een zeer blije pup, al kun je met 5 maanden nauwelijks nog spreken van een pup. Luna is fantastisch: ze rent van hot naar her, sleept met takken en zwemt graag: een echte Labrador-pup die direct herinneringen aan Sandy naar boven brengt.
’s Avonds nemen we Luna mee naar de verjaardag van mijn zus in Emmeloord. Ze slaapt de hele avond in de bench na alle activiteiten en indrukken van vandaag en gister en pas als we vertrekken hebben de meeste andere gasten door dat er een hond aanwezig was in de woonkamer.
Ergens in deze periode, maar ik weet niet precies wanneer, zijn we met Pap & mam gaan wandelen op de Renderklippen. Dit was destijds een losloopgebied, dus Luna liep los. Helaas liet het luisteren iets te wensen over af en toe: op een gegeven moment stormde ze vooruit. Toen ik bij haar kwam, bleek ze net de krentenbol uit een buggy gesnaaid te hebben, uit de handen van het kindje. Oepsie…
De hond die je ziet in de kop van deze website is Luna. Luna is onze Labrador Retriever, en ze is fantastisch. Op de foto is ze 1 jaar oud en mijn tochtgenoot in de Zwitserse bergen. Inmiddels is Luna bijna 13. Dit verhaal gaat over haar leven.
Het is vrijdag, 19 september 2008. Marlies en ik hebben het er al een tijd over: samen een hond hebben. De situatie is niet helemaal ideaal, maar we denken dat het wel kan: we wonen 2-hoog in een flat zonder lift, op 70m2 woonoppervlakte. We zijn in het bezit van een Volkswagen Lupo, een behoorlijk kleine (maar dappere) auto.
Onze Lupo in 2008
We waren het er al snel over eens dat een puppy voor ons geen optie was. We zouden gaan voor een herplaatsertje. Puppies zijn er al genoeg in den lande. Een idee wat voor hond het moet worden, hebben we nog niet.
Eerder vandaag ben ik naar Heerlen gereden: ik heb daar een Border Collie gezien op Marktplaats. Bij aankomst bij het huis in Heerlen bleek echter dat deze hond het niet ging worden: ze was bang voor mannen en rende rondjes door de woonkamer.
Ik zet me snel over de teleurstelling heen en bel het andere nummer wat ik eerder vandaag op kantoor heb opgezocht, een nummer in Lunteren. Daar is een 5 maanden oude Labrador te koop. Ik maak een afspraak, bel Marlies en we gaan samen kijken.
De woning is een boerderij, een eind van het dorp af. We ontmoeten de boer, zien zijn kinderen en vrouw en dan de vader en moeder hond. Beide zijn grote labradors, maar de vader slaat alles. Ik schat hem ruim over de 40kg. Het begeleidend commentaar van de boer is “hij weet hoe de staldeur werkt en hij eet al van pups af aan het krachtvoer van de kalfjes”. Dat verklaart een hoop. De vader is groot. Enorm. Een kalf.
Na een paar minuten ontmoeten we ook de hond in kwestie, Jackie. Jackie is een razend-enthousiaste pup (van 5 maanden oud) die haar charmes volledig in de strijd gooit. Ze wrijft haar kop tegen onze knieën, loopt tussen onze benen door, gaat mooi zitten en toont haar plukje witte borsthaar terwijl ze als een echte Labbie-pup met bruine ogen uit haar hoofd kijkt. Liefde op het eerste gezicht bestaat, absoluut. Binnen 2 seconden heb ik al besloten dat deze hond mee naar huis gaat, wat ze ook zou kosten. Marlies vraagt voor de zekerheid na een paar minuten “zullen we het maar doen?“. Ik was nog nooit van iets zo zeker geweest als het antwoord op die vraag.
Jackie is een herplaatsertje: ze is hier in Lunteren geboren maar heeft een aantal maanden in Sliedrecht gewoond bij een gezin. Ze heeft hier wat elementaire gehoorzaamheid meegekregen, maar de moeder in het gezin was zwanger en kreeg complicaties. Om een of andere reden is Jackie teruggegaan naar de fokker in Lunteren, waar wij haar nu vandaan gaan nemen.
Een riem of andere attributen hebben we niet meegenomen, die hadden we nog niet. We hadden nog niet helemaal in ons hoofd dat we ook nu een hond mee zouden nemen. We zijn in extase, rijden naar het dorp en pinnen daar het benodigde geld, 200 EUR. Op de terugweg kopen we bij de dierenwinkel nog een halsband. Geen idee welke maat en hij blijkt dan ook veel te groot. We nemen Jackie en haar flostouwtje mee in de auto: banken plat en liggen maar.
We besluiten naar mijn ouders te rijden in Apeldoorn om ze de nieuwste aanwinst te laten zien. Ook weten we dat er een groot tuincentrum in de buurt is waar we rustig even wat dingen kunnen kopen terwijl papa en mama op de hond passen. We kopen een stoffen opklapbench, kussens, halsband, speeltjes, voer, drinkbakken en wat al niet meer dat een jonge pup nodig heeft als je nog niets hebt. We hebben gekozen voor de stoffen bench omdat we een draadkooi-bench er zo ongezellig uit vinden zien.
’s Avonds laat rijden we naar huis. Op de Nelson Mandela brug in Arnhem besluiten we Jackie een andere naam te geven. Geïnspireerd door de volle maan besluiten we haar Luna te noemen. In mijn herinnering is “Hijo de la Luna” onlosmakelijk verbonden met dit moment, al heb ik geen idee of dit liedje toen ook daadwerkelijk op de radio was.
