De hond die je ziet in de kop van deze website is Luna. Luna is onze Labrador Retriever, en ze is fantastisch. Op de foto is ze 1 jaar oud en mijn tochtgenoot in de Zwitserse bergen. Inmiddels is Luna bijna 13. Dit verhaal gaat over haar leven.
Het is vrijdag, 19 september 2008. Marlies en ik hebben het er al een tijd over: samen een hond hebben. De situatie is niet helemaal ideaal, maar we denken dat het wel kan: we wonen 2-hoog in een flat zonder lift, op 70m2 woonoppervlakte. We zijn in het bezit van een Volkswagen Lupo, een behoorlijk kleine (maar dappere) auto.
We waren het er al snel over eens dat een puppy voor ons geen optie was. We zouden gaan voor een herplaatsertje. Puppies zijn er al genoeg in den lande. Een idee wat voor hond het moet worden, hebben we nog niet.
Eerder vandaag ben ik naar Heerlen gereden: ik heb daar een Border Collie gezien op Marktplaats. Bij aankomst bij het huis in Heerlen bleek echter dat deze hond het niet ging worden: ze was bang voor mannen en rende rondjes door de woonkamer.
Ik zet me snel over de teleurstelling heen en bel het andere nummer wat ik eerder vandaag op kantoor heb opgezocht, een nummer in Lunteren. Daar is een 5 maanden oude Labrador te koop. Ik maak een afspraak, bel Marlies en we gaan samen kijken.
De woning is een boerderij, een eind van het dorp af. We ontmoeten de boer, zien zijn kinderen en vrouw en dan de vader en moeder hond. Beide zijn grote labradors, maar de vader slaat alles. Ik schat hem ruim over de 40kg. Het begeleidend commentaar van de boer is “hij weet hoe de staldeur werkt en hij eet al van pups af aan het krachtvoer van de kalfjes”. Dat verklaart een hoop. De vader is groot. Enorm. Een kalf.
Na een paar minuten ontmoeten we ook de hond in kwestie, Jackie. Jackie is een razend-enthousiaste pup (van 5 maanden oud) die haar charmes volledig in de strijd gooit. Ze wrijft haar kop tegen onze knieën, loopt tussen onze benen door, gaat mooi zitten en toont haar plukje witte borsthaar terwijl ze als een echte Labbie-pup met bruine ogen uit haar hoofd kijkt. Liefde op het eerste gezicht bestaat, absoluut. Binnen 2 seconden heb ik al besloten dat deze hond mee naar huis gaat, wat ze ook zou kosten. Marlies vraagt voor de zekerheid na een paar minuten “zullen we het maar doen?“. Ik was nog nooit van iets zo zeker geweest als het antwoord op die vraag.
Jackie is een herplaatsertje: ze is hier in Lunteren geboren maar heeft een aantal maanden in Sliedrecht gewoond bij een gezin. Ze heeft hier wat elementaire gehoorzaamheid meegekregen, maar de moeder in het gezin was zwanger en kreeg complicaties. Om een of andere reden is Jackie teruggegaan naar de fokker in Lunteren, waar wij haar nu vandaan gaan nemen.
Een riem of andere attributen hebben we niet meegenomen, die hadden we nog niet. We hadden nog niet helemaal in ons hoofd dat we ook nu een hond mee zouden nemen. We zijn in extase, rijden naar het dorp en pinnen daar het benodigde geld, 200 EUR. Op de terugweg kopen we bij de dierenwinkel nog een halsband. Geen idee welke maat en hij blijkt dan ook veel te groot. We nemen Jackie en haar flostouwtje mee in de auto: banken plat en liggen maar.
We besluiten naar mijn ouders te rijden in Apeldoorn om ze de nieuwste aanwinst te laten zien. Ook weten we dat er een groot tuincentrum in de buurt is waar we rustig even wat dingen kunnen kopen terwijl papa en mama op de hond passen. We kopen een stoffen opklapbench, kussens, halsband, speeltjes, voer, drinkbakken en wat al niet meer dat een jonge pup nodig heeft als je nog niets hebt. We hebben gekozen voor de stoffen bench omdat we een draadkooi-bench er zo ongezellig uit vinden zien.
’s Avonds laat rijden we naar huis. Op de Nelson Mandela brug in Arnhem besluiten we Jackie een andere naam te geven. Geïnspireerd door de volle maan besluiten we haar Luna te noemen. In mijn herinnering is “Hijo de la Luna” onlosmakelijk verbonden met dit moment, al heb ik geen idee of dit liedje toen ook daadwerkelijk op de radio was.
