22 november 2008
10 dagen geleden is Luna gesteriliseerd. Ze heeft dus vrij weinig gedaan deze tijd. De sterilisatie ging goed, maar wat was ze zielig. Omdat ze erg suf was en de eerste dagen geen trap mocht lopen zijn we bij Jan en Maria gebleven. Bij het uit de auto stappen deed ze een zacht kreuntje. Nu ik dit schrijf zijn we 6 jaar verder – en dit zijn de enige kreuntjes die ze ooit in haar leven heeft gedaan uit pijn. Ze likt af en toe aan de hechtingen, maar niets om ons zorgen over te maken. Gister is ze op controle geweest en alles was goed. En dat is maar goed ook, want vandaag mag ze voor het eerst in haar leven naar het buitenland: naar Winterberg. We hebben mazzel dat Luna dol is op autorijden: ze gaat naar Emmeloord, Apeldoorn, Bussloo, Heijen en allerhande losloopgebieden, maar vandaag moet ze 2x 300km in de auto liggen. Maar de beloning is groot: een lange wandeling met de roedel door sneeuw die dikker is dan dat zij groot is. Als een waar sneeuwmonster stort ze zich er in, ze heeft dit nog nooit gezien. Er ligt 60 cm sneeuw op de Kahler Asten en ze doet er alles aan om een witte labrador te worden. Duiken in de sneeuw, happen in de sneeuw en heel veel plassen door het opeten van de sneeuw. Ze lijkt de tijd van haar leven te hebben, duidelijk genietend van onze aanwezigheid. Ze is ’s avonds moe maar voldaan. Vandaag is waarschijnlijk de kiem gelegd voor haar liefde voor bergen en sneeuw.
Hoe lief Luna ook lijkt te zijn, ergens in deze periode heeft ze haar stoffen bench gesloopt, een ov-chipkaart opgegeten, de post te grazen genomen en een telefoon kapot gebeten. Niet haar schuld: we hebben haar kennelijk te lang alleen gelaten. Ze blijft onveranderd lief, onze altijd vrolijke, blije doos als we thuiskomen.